اهمیت فناوری اطلاعات در برنامه مراقبت های بهداشتی و پزشکی خانواده

به گزارش خبرنگار انجمن اسلامی پزشکان ایران به نقل از خبرگزاری مهر، ابراهیم نوری گوشکی متخصص پزشکی خانواده، نوشت : پیشینه سیاستگذاری در زمینه پزشکی خانواده و انجام مراقبت های بهداشتی اولیه در جهان به سال 1942 (انگلیس) و در ایران به سال 1971 (1350 هجری شمسی) بر می گردد. در کشور ما ایران، نظام سلامت زیرساخت قوی در کنترل بیماری ها دارد. در سال 1364 طرح زیربنایی گسترش شبکه های بهداشتی و درمانی در ایران شروع شد. در سال 1384 طرح پزشکی خانواده روستایی و در سال 1391 طرح پزشکی خانواده شهری فارس و مازندران اجرایی گردید.

پزشك خانواده به عنوان مسئول اولین سطح تماس با مردم و بيماران؛ داراي مهارت های لازم در زمینه غربالگري، تشخيص و درمان بیماران، مهارت های ارتباطي و توان تجزیه و تحلیل ابعاد رواني اجتماعي و اقتصادي موثر بر سلامت می باشد. بنابراین طبق نظر سازمان جهانی پزشکان خانواده (WONCA)؛ یکی از مهمترین وظايف پزشك خانواده، ارائه خدمات و مراقبتهای اولیه بهداشتي است.

مراقبت های اولیه را به عنوان "ارائه خدمات مراقبت های بهداشتی یکپارچه و قابل دسترس توسط پزشکانی که مسئول رسیدگی به اکثریت بزرگی از نیازهای بهداشتی شخصی، توسعه مشارکت پایدار با بیماران، و تمرین در زمینه خانواده و جامعه هستند" تعریف می شود. مراقبت های اولیه شامل هفت ویژگی هستند: دسترسی، هماهنگی، مراقبت پایدار، جامعیت، مشارکت با بیماران، شخص محور، ادغام.

برآوردها حاکی از آن است که 29 درصد از خطاهای پزشکی خانواده مربوط به مدیریت اطلاعات سلامت است.

برای حرکت به سمت بهبود ارائه مراقبت‌های بهداشتی و در عین حال ارتقای پیشرفت‌های مرتبط با سلامت، پیشنهادهای ارزشی جدیدی که از یک نوآوری پیشگیری‌کننده، پیش‌بینی‌کننده، شخصی‌سازی شده و مشارکتی حمایت می‌کنند، بسیار مورد نیاز است.

طرح پزشک خانواده با اجرای پرونده الکترونیک سلامت (EHR) موثرتر است، در این عصر الکترونیک، مراقبت های بهداشتی سازمان یافته، درمان های تخصصی، کمبود بودجه عمومی، تقلب های هویتی، مطالبات سخت بیمه ای و تقاضای دولت ها برای حفظ امنیت اطلاعات محرمانه بیماران منجر به بکارگیری فناوری جدید پرونده الکترونیک سلامت در طرح پزشک خانواده شده است.

پرونده الکترونیک سلامت مجموعه ای سیستماتیک از اطلاعات سلامت بیمار و جمعیت است که به صورت الکترونیکی در قالب دیجیتال ذخیره می شود و شامل طیف وسیعی از داده ها، از جمله جمعیت شناسی، سابقه پزشکی، دارو و آلرژی، وضعیت ایمن سازی، نتایج آزمایشات آزمایشگاهی، تصاویر رادیولوژی، علائم حیاتی، آمار شخصی مانند سن و وزن و اطلاعات صورتحساب باشد. پرونده الکترونیک سلامت (EHR) مجموعه ای طولانی از اطلاعات سلامت الکترونیکی بیماران یا جمعیت های فردی است. EMR، در مقابل، پرونده الکترونیک پزشکی بیمار است که توسط ارائه دهندگان برای برخوردهای خاص در بیمارستان ها و محیط های سرپایی ایجاد می شود و می تواند به عنوان یک منبع داده برای EHR عمل کند. پرونده سلامت شخصی (PHR) یک برنامه الکترونیکی برای ثبت داده های پزشکی شخصی است که هر بیمار آن را کنترل می کند و ممکن است در اختیار ارائه دهندگان سلامت قرار دهد.

استفاده از فناوری‌های دیجیتال برای سلامت، که به آن سلامت الکترونیک نیز می‌گویند، انقلابی در شیوه تشخیص، درمان و مدیریت سلامت و بیماری ایجاد کرده است. سلامت الکترونیک که به عنوان «استفاده از فناوری اطلاعات و ارتباطات در حمایت از حوزه‌های سلامت و مرتبط با سلامت» تعریف می‌شود، طیف وسیعی از فناوری‌ها و خدمات سلامت دیجیتال، از جمله برنامه‌های تلفن هوشمند، نظارت از راه دور، پوشیدنی‌های هوشمند، پورتال‌های بیمار و پرونده الکترونیکی بیماران را در بر می‌گیرد.

سلامت دیجیتال با افزایش دسترسی و راحتی برای بیماران و در عین حال بهبود نتایج بیمار و افزایش رابطه پزشک و بیمار، پزشکی خانواده را متحول کرده است. بدون شک این مسابقه ای است که در بهشت ​​ساخته شده است که در سال های آینده، انقلابی در ارائه مراقبت های بهداشتی خواهد داشت.

انطباق با الزامات مقررات عمومی حفاظت از داده ها ایجاب می کند که داده های بهداشتی و شخصی به شیوه ای ایمن مدیریت شوند. همان تعهد بقراط به "اول، آسیب نرسانید(Primum non nocere)". هرچه افراد بیشتری به داده‌ها دسترسی داشته باشند، خطر نشت، چه عمدی یا غیرعمدی، بیشتر می‌شود.

یکی از ابعاد حکمرانی خوب در نظام سلامت، مشارکت و افزایش سواد سلامت مردم است. مداخلات سلامت دیجیتال که طراحی مشترک را در نظر نمی‌گیرند، می‌توانند منجر به مشکلات عدم مشارکت و ثبت‌نام شوند که تأثیر نامطلوبی بر مرحله اجرا دارد.

سواد سلامت به توانایی یک فرد برای دسترسی، درک، پردازش و استفاده از اطلاعات و خدمات مورد نیاز برای تصمیم گیری در مورد سلامت اشاره دارد. EHL(سواد سلامت الکترونیک یا دیجیتال) کافی به افراد امکان می دهد در دسترس بودن اطلاعات بهداشتی را افزایش دهند، که دانش سلامتی آنها را بهبود می بخشد و منجر به نتایج مثبت می شود، از جمله درک بهتر وضعیت پزشکی، افزایش توانمندی، خود مدیریتی مؤثرتر و ارتباط بهتر با متخصصان مراقبت های بهداشتی.

 7 حوزه EHL (سواد سلامت الکترونیک یا دیجیتال) تعریف شده که به شرح زیر است: توانایی پردازش اطلاعات بهداشتی، مشارکت در سلامت خود، توانایی تعامل فعال با خدمات دیجیتال، احساس امنیت، انگیزه تعامل با خدمات دیجیتال، دسترسی به خدمات دیجیتالی که فعال هستند و خدمات دیجیتال متناسب با نیازهای فرد.

مزیت های پرونده الکترونیک سلامت: مراقبت شخص محور، افزایش استخراج و تفسیر و اولویت‌بندی اطلاعات حیاتی سلامت برای بیماران، تبادل اطلاعات پیشرفته برای هماهنگی مراقبت در بین پزشکان، مشارکت بیشتر بیمار، ابزارهای مدیریت جمعیت برای ارائه مراقبت، کاهش بار اسناد و مدارک، ادغام بهتر مراقبت در سراسر تنظیمات، مراقبت بهتر، کاهش نابرابری ها، مقرون به صرفه بودن، بهبود رضایت بیمار، کاهش فرسودگی شغلی، سهولت استفاده/مستندسازی/دسترسی، مستندات واضح تر و خواناتر، خوانایی و روان بودن رکوردهایی که قابل ویرایش/تغییر و ردیابی هستند، بهبود قابلیت بازیابی و افزایش دقت و کامل بودن رکورد، صرفه جویی در زمان، افزایش ایمنی بیمار، کاهش خطاهای پزشکی، دسترسی مفید و دقیق و به موقع به اطلاعات، مزایای پرونده الکترونیک سلامت شامل بهبود استراتژی‌های بالینی، کاهش آزمایش‌های پزشکی تکراری، ارتقای سلامت، و بهبود توزیع خدمات بهداشتی پیشگیرانه است.

موانع پذیرش فناوری اطلاعات، به ویژه برای پرونده الکترونیک سلامت: عدم مشارکت کاربران نهایی، عدم تعامل بین بیماران و پرسنل، هزینه‌های بالا، ادغام دشوار سیستم‌ها، فقدان دستورالعمل‌های ملی، دسترسی کنترل‌نشده به داده‌های بیماران، مکانیسم پرداخت هزینه‌های درمان، عدم رعایت حقوق بیماران در تبادل اطلاعات، عدم فرهنگ سازی در بین مردم، مقاومت فرهنگی در برابر آن، کمبود شبکه‌ها و تجهیزات یکپارچه، کمبود نیروی انسانی متخصص، ضعف برنامه ریزی، ضعف توسعه منابع انسانی، نگرانی در خصوص امنیت اطلاعات، هزینه بالای اجرای طرح، عدم همکاری پزشک و بیمار، پایین بودن سطح سواد اطلاعاتی بیماران، عدم حمایت مالی دولت، عدم اثربخشی سازمانهای بیمه گر، هزینه ها و پرداخت از جیب مردم، مدیران ناکارآمد، عدم استفاده از نخبگان، اجرای انفرادی و بدون مشارکت ذینفعان، عملکرد ضعیف، مشکلات فنی، افزایش بار اداری، احساسات منفی پزشک، کاهش ارتباطات گردش کار، فرسودگی شغلی پزشک، آموزش ناکافی کاربران و بیماران، مشکلات نرم افزاری، عدم نظارت مؤثر و کیفی، سطح سواد پایین، مشکلات فنی.

فرآیند اجرای پرونده الکترونیک سلامت طولانی و پرهزینه است، بنابراین مهم است که آن را به درستی انجام دهیم، اطمینان حاصل کنیم که مطابق انتظار است، و بتوانیم سایر ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی را که ممکن است سفر تحول دیجیتال را آغاز کنند، آگاه کنیم.

توصیه هایی برای طراحی و پیاده سازی پرونده الکترونیک سلامت: آماده سازی و پشتیبانی کاربر، طراحی سیستم هدفمند بر اساس نیازهای کاربر برای تسهیل و ترویج تعامل طولانی مدت کاربر، سودمندی، رضایت کاربر، سواد دیجیتال و موفقیت در اجرا، طراحی اجتماعی فنی، فرهنگ سازی، زیرساخت و اینترنت پایدار، استفاده از هوش مصنوعی، حفظ حریم خصوصی داده ها، مدیریت کلان داده، مشارکت ذینفعان، حکمرانی خوب، مزایای ملموس و قابل قبول، عادلانه بودن، امن بودن، هماهنگی سازمانی، مدیران قوی، انعطاف پذیری پلت فرم ها، مدل عملیاتی، سرمایه گذاری، ادغام و حمایت از کسب و کار، حمایت از تیم‌های بین‌حرفه‌ای، تصمیم‌گیری و اقدام، ادغام ارائه مراقبت در سراسر سیستم ها و جوامع، کاهش حجم کار در مراقبت‌های اولیه و سیستم‌های بهداشتی.

فناوری‌های دیجیتال به ابزار ضروری تبدیل می‌شوند که در آن درک متفاوت از ارائه مراقبت‌های بهداشتی توجه را از بیماری به سلامت و از واکنش به پیشگیری سوق می‌دهد. با این حال درتبدیل شدن به مراقبت های دیجیتال؛ توجه به محرک های اولیه در مراقبت های بهداشتی، اهمیت شفافیت، یکپارچگی، باز بودن، معنا شناسی واضح و قابلیت همکاری ضروری است. هدف نهایی تحقق این چشم‌اندازها در منظری است که بیمار محور، پیشگیرانه، پیش‌بینی‌کننده و فعال باشد.

پذیرش و گسترش فناوری های جدید اغلب به دلیل پیچیدگی با شکست مواجه می شوند. آگاهی از پیچیدگی دامنه خاص یک پروژه فناوری می تواند به ذینفعان کمک کند تا به طور انطباقی پاسخ دهند، پیچیدگی را کاهش دهد و توانایی خود را برای مدیریت پیچیدگی تقویت کند.

مدیران در سطوح مختلف سازمان ها نقش حیاتی در تغییر سازمان ایفا می کنند. دگرگونی دیجیتالی یکی از شکل‌های چنین تغییرات سازمانی را نشان می‌دهد و مدیران را ملزم می‌کند که از انواع شایستگی‌های مدیریتی، مانند شایستگی‌های انفورماتیک، برای مدیریت موفقیت‌آمیز خدمات دیجیتال برخوردار باشند. شایستگی شامل مهارت ها، دانش، نگرش ها، ارزش ها و عملکرد است. شایستگی های مدیریتی باید به طور مداوم انجام شود، زیرا دیجیتالی شدن به طور مداوم در حال شکل دادن به حوزه مراقبت های بهداشتی است.

میزان داده های تولید شده و ضبط شده به طور تصاعدی در حال رشد است و می توان از آن برای آموزش مدل های هوش مصنوعی و یادگیری ماشین برای نظارت بر شرایط سلامت، ارائه پشتیبانی تشخیصی دقیق تر، امکان هشدارهای اولیه برای موارد اضطراری بهداشتی، حمایت از تصمیم گیری بالینی و نظارت بر وضعیت عملکرد و ایمنی راه حل های دیجیتال استفاده کرد. همه این‌ها در کنار هم یک پیشنهاد ارزشی قابل تشخیص از جمله ارائه بینش‌ها و توصیه‌های بهداشتی شخصی برای بیمار در آینده نزدیک ایجاد می‌کنند.

دیجیتالی‌سازی قرار است تأثیر عمیقی بر ارائه، کیفیت، کارایی و نتایج مراقبت‌های بهداشتی اولیه داشته باشد و برای پاسخ به بحران‌های بزرگی مانند همه‌گیری COVID-19 ضروری است.

ارتباط نزدیک بین بیماران و پزشکان خانواده و اعتماد به پزشک مربوطه، محرک های اصلی پذیرش فناوری و تمایل به استفاده از آن است. بر این اساس، دعوت پیشگیرانه پزشک برای ترتیب دادن یک قرار ملاقات دیجیتالی می تواند به طور بالقوه به اهداف استفاده بالاتری دست یابد.

دلایل زیادی وجود دارد که تلاش‌های قبلی برای تحول دیجیتال شکست خورده است: ارزش نهایی در مقایسه با تلاش صرف شده پایین است، عدم دخالت در فرآیند تغییر، شک و تردید نسبت به تکنولوژی جدید، مقاومت و عدم الهام پذیری.

شرایطی که باید برای انجام یک تحول دیجیتال موفق با نتایج پایدار برآورده شود: ایجاد انگیزه در افراد برای تعهد، فرهنگ سازی، پایلوت برای ارزیابی، رهبری برای تغییر، ارتباط برقرار کردن جهت فهماندن، مشارکت دادن افراد در خط مقدم، استراتژی دیجیتالی شدن و ادغام، به عنوان یک سرمایه گذاری دیدن.

مراقبت های بهداشتی در مقایسه با سایر مشاغل در دیجیتالی شدن بسیار عقب است.

ذینفعان در پزشکی دیجیتال: بیماران، ارائه دهندگان مراقبت های بالینی، پزشکان، محققان مراقبت های بهداشتی، تنظیم‌کننده‌ها و پرداخت‌کنندگان، توسعه‌دهندگان محصولات پزشکی سنتی (غیر نرم‌افزاری)، متخصصان، دانشمندان داده، مهندسان، سرمایه‌گذاران.

مراحل تحول دیجیتال در مراقبت های بهداشتی: انجام دادن تحقیقات پایه، نیازسنجی، انتخاب تیم فنی، ساختن نقشه راه فناوری و فرآیند، اجرا و تحویل، اطمینان از انجام پشتیبانی مداوم و خدمات فنی.

ساختن سیستم‌های ایمن‌تر برای مراقبت بهتر، ویژگی‌های کلیدی سلامت دیجیتال ایمن را توصیف می‌کند. اکثر سیستم های امروزی این استانداردهای اولیه را رعایت نمی کنند.

همه‌گیری COVID-19 تغییرات سریعی را در سلامت دیجیتال در تمام مراقبت‌های اولیه ایجاد کرد: مقررات سختگیرانه‌ در مورد پلت‌فرم‌های بهداشت از راه دور کاهش یافت. مقررات سختگیرانه‌ در مورد مستندات ویزیت‌های بهداشتی از راه دور و قوانینی در مورد اینکه چه کسی می‌تواند توسط کدام پزشک ویزیت شود، کاهش یافت. پرداخت برای ویزیت های بهداشتی از راه دور، از جمله ویزیت های فقط صوتی از طریق تلفن، برابر با ویزیت های حضوری (برابری پرداخت)، انجام شد.

ابزارهایی مانند پورتال های بیمار که به افراد کمک می کند به اطلاعات یکپارچه دسترسی پیدا کنند دارای پنج ویژگی اساسی هستند. آنها باید: پیوند به اطلاعات بالینی موجود و جامع، به بیماران و خانواده‌ها اجازه می‌دهد اطلاعاتی را که فقط خودشان می‌دانند وارد کنند (ارزش‌ها، ترجیحات، رفتارها، اهداف)، ارائه محتوا به زبان عامیانه و زبان ترجیحی، محتوا را با استفاده از اطلاعات بهداشتی در دستورالعمل ها برای بیان معنای آن تفسیر شود، و بر اساس اطلاعات به افراد اجازه مراقبت داده شود و تغییراتی برای بهبود سلامت و رفاه ایجاد کنند.

کارکردهای کلی سلامت دیجیتال برای مراقبت های اولیه عبارتند از: جمع آوری اطلاعات سلامت (ایجاد پلت فرم)، تجمیع و درک اطلاعات بهداشتی برای ایجاد یک پرونده کامل سلامت و برجسته کردن اطلاعات مهم سلامت، و استفاده از اطلاعات بهداشتی برای بهبود سلامت به روش‌هایی که مراقبت فرد محور را ترویج می‌کند، تیم‌های مراقبت را پشتیبانی می‌کند، تنظیمات مراقبت را در بر می‌گیرد و به طور کلی زندگی را آسان‌تر می‌کند.

سلامت دیجیتال می تواند از مراقبت های اولیه پشتیبانی کند، دستیابی به این چشم انداز مستلزم:

پذیرش از سوی پزشکان و جویندگان مراقبت که از سیستم‌های سلامت دیجیتال استفاده می‌کنند، پشتیبانی از متخصصان انفورماتیک و سیستم بهداشتی که این سیستم ها را ارائه می دهند، تمایل فروشندگان سلامت دیجیتال برای تغییر سیستم های خود، اختلال در بازار متمرکز موجود برای امکان نوآوری، مقامات و سیاست های جدید برای اجرای سلامت دیجیتال مطابق با استانداردها، و تعهد سیاست گذاران به اجرای قوانین، مقررات و معیارهایی که تجربیات زنده کاربران سلامت دیجیتال را ارزیابی می کند.

برای اجرای موفقیت آمیز، همه الزامات باید به طور همزمان برآورده شوند و برآورده کردن الزامات نمی تواند باری را به مراقبت های اولیه اضافه کند. شکست از هر بخش منجر به ادامه وضعیت موجود خواهد شد.

در حالی که باید مشوق‌های استفاده معنادار پذیرش ملی پرونده الکترونیک سلامت را تحریک کرد، بازار را نیز باید تثبیت کرد و فروشندگان قدرتمند، دارای منابع و تثبیت‌شده را ایجاد کرد. برای حمایت از این امر، بازار سلامت دیجیتال باید یک بازار آزاد باشد که از نوآوری پشتیبانی کند. تسلط چند فروشنده انفورماتیک بر بازار همراه با قابلیت همکاری محدود، پزشکان و روش‌های درمانی را در سیستم‌های موجود قفل کرده و نوآوری را خفه می کند.

اجرای این فناوری در سیستم‌های بهداشت و درمان ملی و استراتژی‌های فناوری اطلاعات هنوز به کندی پذیرفته شده و با محدودیت‌هایی متوقف می‌شود.

انتخاب نرم‌افزار منبع باز ممکن است از وابستگی به صاحبان یک محصول اختصاصی جلوگیری کند، زیرا کد منبع آزادانه در دسترس خواهد بود و هر فروشنده می‌تواند خدمات پشتیبانی و سفارشی‌سازی را به کاربران ارائه دهد. نمونه‌هایی از نرم‌افزار پرونده الکترونیک سلامت منبع باز که در حال حاضر مورد استفاده قرار می‌گیرند عبارتند از OSCAR که در دانشگاه مک مستر توسعه یافته و به طور گسترده در کانادا استفاده می‌شود، و OpenEMR که از طریق همکاری در ایالات متحده توسعه یافته است.

Canada Health Infoway، مؤسسه پان کانادایی که به دولت‌های استانی و منطقه‌ای گزارش می‌دهد و وظیفه ترویج راه‌حل‌های سلامت دیجیتال را برعهده دارد، در سراسر سایت های مراقبت های اولیه در کانادا استفاده می شود. استان ها و مناطق باید فقط این پرونده الکترونیکی سلامت را برای مراقبت های اولیه تامین کنند. اگر واقعاً متعهد به بهبود سلامت مردم کشورمان هستیم، به یک حرکت جسورانه مانند این نیاز است.

ژاپن، سنگاپور، کره و تایلند چهار کشوری هستند که از نظر توسعه فناوری اطلاعات و ارتباطات (ICT) در منطقه آسیا و اقیانوسیه در ده کشور برتر قرار دارند. در زمینه دنیای دیجیتالی شدن سریع، استفاده از اینترنت به یک عامل اجتماعی اصلی تعیین کننده سلامت تبدیل شده است. دسترسی به اینترنت در خانه به بیش از 95 درصد در ژاپن، کره و سنگاپور رسیده است، اگرچه تایلند هنوز در حال توسعه زیرساخت های خود است و در حال حاضر تحت پوشش 85 درصدی قرار دارد. هر چهار کشور به اهمیت سیاست‌های ملی مطابق با وضعیت شکاف دیجیتال کنونی پی بردند. تلاش مستمر برای ارتقای سلامت در ژاپن، کره، سنگاپور و تایلند به شهروندان این کشور این امکان را می‌دهد که نه تنها طولانی‌تر زندگی کنند، بلکه سالم‌تر نیز زندگی کنند.

اکثر کشورهای اروپایی برای توسعه و پیاده سازی سیستم های پرونده الکترونیک سلامت، راهبردی ایجاد کرده اند، این به معنای دسترسی بیشتر به سوابق بهداشتی توسط ذینفعان متعدد است.

اروپای غربی در طراحی و اجرای پرونده الکترونیک سلامت با استفاده از کارت سلامت الکترونیکی پیشرو بود. آلمان اولین کشوری بود که پرونده الکترونیک سلامت را در سال 1994 اجرا کرد و تاکنون بیشترین تعداد رکورد از این نوع را بین مردم خود توزیع کرده است.

تلاش انگلیسی ها یکی از معدود تلاش‌های پایدار برای پیاده‌ سازی پرونده‌های سلامت الکترونیکی است که توسط وزیر بهداشت آنها در مقیاس ملی به عنوان "جواهری در تاج" توصیف شده است.

در بعضی از کشورها پورتال‌های بیمار راه‌اندازی شده‌اند یا در حال توسعه هستند. پورتال ها معمولاً شامل زیرمجموعه ای از اطلاعات بیمار است که از طریق پرونده الکترونیکی سلامت جمع آوری می شود و در قالبی ارائه می شود که کاربر پسندتر و مرتبط با نیازهای بیماران باشد.

در فنلاند، پورتال بیمار My Kanta به همه افراد دارای کد هویت شخصی فنلاندی اجازه می دهد تا به اطلاعات سلامت خود به صورت آنلاین از جمله سوابق پزشکی خود (مانند یادداشت‌های پزشک و گزارش‌های پرستار) و نسخه‌های الکترونیکی دسترسی داشته باشند، رضایت‌نامه‌ها (از جمله برای اشتراک‌گذاری داده‌ها و اهدای عضو) را مدیریت کنند و تاریخچه گزارش نحوه استفاده از داده‌هایشان را مشاهده کنند.

در استونی، همه شهروندان می‌توانند به سوابق سلامت الکترونیکی خود دسترسی داشته باشند و داده‌های پزشکی را بررسی کنند و فرآیندهای خاصی از جمله درخواست گواهی سلامت را آغاز کنند، همچنین به بیماران این امکان را می دهد که داده های سلامت خود را به اشخاص ثالث اهدا کنند تا از آنها برای اهداف تحقیقاتی استفاده کنند.

در لوکزامبورگ، بیماران پس از امضای قرارداد هماهنگی مراقبت با پزشک خود، دسترسی کامل به پرونده بیمار خود، دریافت می کنند.

در نروژ، Helsenorge به عنوان پورتال سلامت ملی برای شهروندان در نظر گرفته شده است. هلسنورژ شامل یک پلتفرم (زیرساخت پایه) و خدمات مختلف از جمله کارت واکسن، تعویض پزشک خانواده، مروری بر نسخه ها، داروها، دسترسی به سوابق بیمار، قرار ملاقات ها، و مشاوره های الکترونیکی (شامل ویدئو) می باشد.

در لهستان، حساب اینترنتی بیمار (IKP) در سال 2018 در قالب پروژه «پلتفرم سلامت الکترونیک» (پلتفرم P1) معرفی شد که بیمار را قادر می‌سازد تا به اطلاعات سلامت شخصی خود از جمله نسخه‌ها، ارجاعات، سفارش‌های دستگاه‌های پزشکی، مزایای ارائه‌شده و هزینه آن‌ها، تصمیم‌های بالینی اتخاذ شده توسط ارائه‌دهندگان مراقبت‌های اولیه و مرخصی پزشکی دسترسی داشته باشد. همچنین به بیمار اجازه می دهد تا به شخص دیگری اجازه دسترسی به داده های پزشکی یا اطلاعات سلامتی را بدهد، دسترسی با استفاده از پروفایل های هویت بانکداری الکترونیکی اعطا می شود.

در دانمارک پورتال عمومی سلامت الکترونیکی sundhed.dk به همه شهروندان و متخصصان سلامت اجازه می‌دهد به داده‌هایی مانند نتایج آزمایش‌ها، سوابق پزشکی الکترونیکی، نظارت خانگی پزشکی از راه دور و دارو دسترسی داشته باشند. خدمات جدید از جمله قرار ملاقات با سیستم مراقبت های بهداشتی، برنامه های سفارشی برای بیماران مزمن در سراسر دانمارک در حال اجرا است.

در پرتغال، وزارت بهداشت یک پورتال آنلاین برای بیماران به نام پورتال SNS (خدمات بهداشت ملی) ایجاد کرده است که به کاربران ثبت نام شده امکان دسترسی به سوابق پزشکی، نسخه های آنلاین، برنامه ریزی قرار ملاقات و ارتباط با متخصصان سلامت را می دهد.

از سال 2017، پرونده الکترونیک سلامت بیماران در سوئد توسط بیماران قابل دسترسی بوده است. بیماران به اطلاعات مربوط به خدمات بهداشتی و دندانپزشکی، از جمله یادداشت‌های پزشک، نتایج آزمایش، تاریخچه واکسیناسیون، داروها، ارجاعات، و نام افرادی که به پرونده پزشکی آنلاین آنها دسترسی داشته‌اند، دسترسی دارند. در حالی که بیماران نمی توانند اطلاعات موجود در پرونده خود را تغییر دهند، اما می توانند نظراتی را در جایی که اطلاعات ممکن است نادرست باشد اضافه کنند. توانمندسازی افراد برای دسترسی به اطلاعات سلامت شخصی خود، بخش مهمی از استراتژی سلامت الکترونیک سوئد است.

در ایالات متحده، قانون درمان قرن 21، توسعه دهندگان فناوری اطلاعات سلامت را ملزم می کند تا یک API (رابط برنامه نویسی کاربردی) ایجاد کنند و در دسترس ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی قرار دهند که به بیماران اجازه می دهد «بدون تلاش ویژه» به سوابق خود دسترسی داشته باشند. قانون بازیابی و سرمایه‌گذاری مجدد آمریکا (ARRA) بودجه 19 میلیارد دلاری را برای ترویج پذیرش پرونده الکترونیک سلامت با الزام «استفاده معنادار» فراهم کرد. الزام "استفاده معنی دار" بیان می کند که پرونده الکترونیک سلامت باید به طور موثر و برای ارتقای کیفیت و کارایی در سیستم مراقبت های بهداشتی استفاده شود. علی‌رغم این هدف، گزارش شورای ملی تحقیقات (NRC) نشان می‌دهد که بیشتر فناوری‌های فعلی پرونده الکترونیک سلامت طراحی ضعیفی و ناکارآمدی دارند.

یک نکته مهم در فرآیند توسعه پرونده الکترونیک سلامت، برنامه ریزی برای حفظ و نگهداری طولانی مدت این پرونده ها است. در حال حاضر دقیقاً مشخص نیست که پرونده الکترونیک سلامت چه مدت نگهداری می شود، مطمئناً طول مدت زمان از میانگین ماندگاری پرونده های کاغذی بیشتر خواهد شد. یکی از راه‌حل‌های پیشنهادی برای چالش دسترسی طولانی‌مدت و قابلیت استفاده از داده‌ها توسط سیستم‌های آینده، استانداردسازی زمینه‌های اطلاعاتی به شیوه‌ای متغیر با زمان، مانند زبان XML است. فرمت پایه XML توسط یک پروژه Spri در اروپا مورد آزمایش اولیه قرار گرفته و برای اهداف اتحادیه اروپا مناسب است. Spri به هیئت ملی بهداشت و رفاه سوئد و آرشیو ملی سوئد توصیه کرده است که دستورالعمل‌هایی را در مورد استفاده از XML به‌عنوان قالب آرشیو برای اطلاعات EHCR (سوابق الکترونیکی مراقبت سلامت) صادر کنند.

اما این زیرساخت ها در ایران مبهم و پیچیده هستند. فناوری اطلاعات و ارتباطات برای پرونده الکترونیک سلامت می تواند مشکلات مربوط به سلامت را حل کند.

یک سیستم پرونده الکترونیک سلامت که هدایت آن دشوار است ممکن است توجه پزشک را از بیمار دور کند، یا ممکن است باعث شود که پزشک به طور کلی سیستم را رد کند.

طرح‌های آینده پرونده الکترونیک سلامت ممکن است دارای یک دستگاه بیمار یکپارچه باشند تا بیماران بتوانند در زمان انتظار برای مواجهه، داده‌ها را به سیستم وارد کنند. این ممکن است زمان ورودی داده را برای پزشکان در طول ویزیت کاهش دهد. علاوه بر این، سیستم های پرونده الکترونیک سلامت باید عملکردهایی برای کاهش زمان و بار شناختی مرتبط داشته باشند.

برخی از ویژگی های پرونده الکترونیک سلامت پیشنهادی عبارتند از: اشتراک گذاری آسان و اسکن بصری صفحه نمایش با لیست مشکلات، ارائه خلاصه ای از بازدیدهای قبلی و ارائه دسترسی به داده های دیجیتال از منابع مرتبط دیگر.

اهداف پرونده الکترونیک سلامت همچنان بر بیماری متمرکز است و بسیاری از عواملی که می‌توانند در سلامت کلی فرد نقش داشته باشند نادیده گرفته می‌شوند. این عوامل شامل خطرات شخصی، رفتارها، ساختار خانواده و تأثیرات شغلی و محیطی است. مراقبت های اولیه به پرونده الکترونیک سلامت نیاز دارد تا از تمرکز بر بیماری فراتر رفته و در عوض بر کل فرد تمرکز کند و فراتر از مستندسازی به تفسیر و ردیابی اطلاعات در طول زمان حرکت کند.

عملکردهای پیشرفته هنوز مورد نیاز است، از جمله: اصلاحات پرونده الکترونیک سلامت، استفاده گسترده از پورتال های بیمار، ادغام یکپارچه با برنامه های کاربردی خارجی، و پیشرفت زیرساخت ها و سیاست های ملی.

این اصلاحات به سه مرحله تقسیم می شود: ترویج جمع آوری و به اشتراک گذاری داده ها، ارتقای تبادل اطلاعات سلامت و بهبود نتایج.

در نهایت، برخی از عملکردها به توسعه زیرساخت، مدل‌های تجاری جدید، و تغییرات سیاست خارج از کنترل توسعه‌دهندگان پرونده الکترونیک سلامت نیاز دارند، مانند: پیشرفت تبادل اطلاعات سلامت، استانداردسازی داده‌ها، اصلاحات نظارتی حریم خصوصی و امنیت، و ادغام دستورالعمل‌ها و اولویت‌های ملی.

توانمندسازی مصرف‌کننده زمانی به وجود می‌آید که اطلاعات با کیفیت به صورت شفاف‌تر در اختیار مصرف‌کنندگان قرار می‌گیرد. دوگانگی عمومی ناشی از ترس از استفاده از سوابق بهداشتی برای تجاوز به حریم خصوصی آنها وجود دارد.

دولت باید تأمین مالی را در اولویت قرار دهد و مشوق های مالیاتی را برای تشویق استفاده گسترده تر ارائه دهد. با اجرای پرونده الکترونیک سلامت می توان به اصلاح مراقبت های بهداشتی و مزایای مربوط به آن دست یافت، از جمله: دسترسی به مراقبت های بهداشتی، بهبود کیفیت و عملکرد سیستم مراقبت های بهداشتی(حریم خصوصی، قابلیت دسترسی، کارایی)، مهار هزینه(هماهنگی مراقبت، بهبود عملکرد پزشکی مبتنی بر شواهد، منبع معتبر برای تحقیقات سیستماتیک، بهبود هماهنگی مزایا، ارتقای پیشگیری و تقویت سلامت عمومی)، مشوق هایی برای ترویج پذیرش فناوری اطلاعات سلامت(مشوق های مالی، مشوق های مالیاتی، برنامه های کمک هزینه، افزایش سلامتی و شفافیت در مراقبت های بهداشتی، مشوق‌های غیرمالی)، برنامه های استحقاقی.

اتخاذ سوابق پرونده الکترونیک سلامت و اصلاحات مدیریتی برای بهبود مدیریت بوروکراسی‌های استحقاقی می‌تواند به صرفه‌جویی و بهبود خدمات با ارزش قابل توجهی برای مالیات‌دهندگان و ذینفعان حقوقی دست یابد. این شامل:

پس انداز از طریق هماهنگی مزایا

صرفه جویی و اجتناب از هزینه از طریق کاهش آزمایش ها و روش های تکراری

کاهش هزینه های اداری از طریق کارآیی یک رکورد دیجیتال برای صورتحساب و پرداخت

کاهش هزینه ها از طریق ساده سازی، ادغام بوروکراسی های استحقاق و فرآیندهای تجاری

صرفه جویی از طریق بهبود مدیریت بهداشت عمومی و شناسایی بهترین شیوه ها

صرفه جویی از طریق روش های بهبود یافته و مبتنی بر فناوری شناسایی تقلب، اتلاف و سوء استفاده در تعیین صلاحیت، پردازش ادعاها و غیره.

استانداردها باید به جمع آوری گسترده و استفاده از داده ها برای به اشتراک گذاری اطلاعات و هوش تجاری در آینده بپردازند: استانداردهای(فراداده، پروتکل تبادل داده، پروتکل یکپارچه سازی سیستم، امنیت/حریم خصوصی، نگهداری، پیکربندی، فرآیند تجاری و رفتار برای تبادل اطلاعات مراقبت های بهداشتی)، رضایت استاندارد، قوانین استاندارد که بر ارائه مراقبت های بهداشتی و تبادل اطلاعات حاکم است.

عناصر زمینه‌ای مؤثر بر سیاست‌گذاری در سه دسته فرهنگی-اجتماعی، اقتصادی-مالی و سیاسی- اجرایی هستند که با موانع متعددی برای استقرار پرونده الکترونیک سلامت شناسایی شده‌اند.

طراحی نقشه راه که توسط ذینفعان کلیدی تایید می شود، شفاف سازی تکلیف هر یک از ذینفعان، تخصیص بودجه مناسب، تحلیل خط مشی و تبیین نقش عوامل زمینه‌ای، محتوا، فرآیند و سیاست‌گذاری و توجه به زیرساخت ها از راهکارهای کلیدی برای اجرای موفق تر برنامه پرونده الکترونیک است.

روند سیاست گذاری نیز در اجرا و ارزیابی سیاست با چالش های فراوانی مواجه بوده است، به گونه ای که پس از گذشت 20 سال از تصویب مصوبات قانونی، اجرا بر اساس وظایف محوله نبوده و به سرانجام نرسیده است.

ایجاد سامانه جامع اطلاعات سلامت شهروندان ایرانی از سال 1383 در بند (ه) ماده 88 برنامه چهارم توسعه کشور به همراه برنامه پزشک خانواده و نظام ارجاع در ایران در نظر گرفته شد و در مهر 1386 با تمرکز بر ایجاد و استفاده از پرونده الکترونیک سلامت؛ وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی مسئول اجرای آن شد.

تشکیل و اجرای سوابق الکترونیکی در برنامه های پنجم، ششم و هفتم توسعه و همچنین قانون برنامه بودجه سال های ۱۳۹۸، ۱۳۹۹، ۱۴۰۰ ، ۱۴۰۱ ، ۱۴۰۲ و ۱۴۰۳ مورد تاکید قرار گرفته است.

در طول این سال ها، نظام سلامت ایران اغلب توجه ویژه ای به پرونده الکترونیک سلامت داشته است.

بر اساس اسناد بالادستی طی دو دهه گذشته، وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی برای ارتقای مستمر کیفیت خدمات بهداشتی و افزایش بهره وری ناگزیر به ایجاد سامانه جامع اطلاعات سلامت شهروندان ایرانی است.

زمان‌بندی متفاوت برای اجرای سیاست‌ها موضوع دیگری است که به آن توجه کافی نشده است. بر اساس بررسی اسناد بالادستی، بازیگران به طور کامل و دقیق شناسایی نشده اند و وظایف آنها در این سال ها به خوبی مشخص نشده است.

در مطالعات مختلف نقش بازیگرانی مانند وزارت ارتباطات، وزارت اقتصاد، سازمان امور مالیاتی، نیروی کار ارائه‌دهنده خدمات، سازمان صنفی فناوری اطلاعات و ارتباطات، شرکت‌های خصوصی خدمات و داروخانه ها ارائه‌کننده سلامت الکترونیک ذکر شده است. عوامل اصلی پرونده الکترونیک سلامت به شرح زیر است: وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی (به عنوان متولی پرونده الکترونیک سلامت)، شورای اجرایی فناوری اطلاعات (به عنوان ناظر طرح سلامت الکترونیک در دولت الکترونیک)، شورایعالی بیمه(به عنوان نهاد نظارتی بیمه های پایه درمان که مسئولیت طراحی و ابلاغ نسخه الکترونیکی آن بر اساس قانون بودجه سال 1399 را بر عهده دارد)، سازمان بیمه سلامت ایران (به عنوان متولی تشکیل پایگاه اینترنتی آنلاین بیمه درمان کشوری) سازمان ها و صندوق های بیمه درمانی (به عنوان خریدار خدمات سلامت)، سازمان نظام پزشکی(متولی صدور امضای الکترونیکی)، بیمارستانها و مراکز بهداشتی، تشخیصی، درمانی و دارویی (متعهد به ارائه خدمات بر اساس پرونده الکترونیک سلامت) و شرکت های خدماتی (واسطه و خدمات زیربنایی) فناوری اطلاعات و همچنین مردم هستند.

هماهنگی ضعیف بین بخشی و درون بخشی برای توسعه پرونده الکترونیک سلامت، زمانی که با رشد بخش خصوصی برای ارائه خدمات نظام سلامت همراه شد، مشکلاتی را ایجاد کرده است.

الزامات و پیش نیازهای لازم برای اجرای سیاست پرونده الکترونیک سلامت در دو دهه اخیر مورد توجه کافی قرار نگرفته است: مواردی مانند محدودیت‌های رفتاری و زیرساختی و بودجه، مشکلات فنی و ضعف در سیستم‌های سخت‌افزاری و نرم‌افزاری(ناهماهنگی کدها، عدم پیش‌بینی مکانیسم‌های تضمین امنیت و محرمانگی اطلاعات، عدم اجرای امضای الکترونیکی و ضعف در زیرساخت)، عدم تعیین متولی اصلی برنامه، عدم توجه کافی به زیرساخت های فنی و فیزیکی لازم، نبود تجهیزات شبکه و زیرساخت برای اتصال مراکز به یکدیگر، عدم دسترسی کافی به اینترنت پر سرعت در مراکز خدمات درمانی، فقدان دانش، کمبود نیروی متخصص در سلامت الکترونیک، تجهیزات کامپیوتری ضعیف، فقدان سیستم استاندارد تبادل اطلاعات سلامت، حساسیت بالا برای اطمینان از محرمانه بودن و امنیت اطلاعات بیمار، پیچیدگی تعریف دسترسی افراد مختلف به اطلاعات بیمار، فقدان ضوابط و مقررات قانونی لازم و کافی برای اجرای ثبت الکترونیکی، عدم هماهنگی بین دانشگاه های علوم پزشکی و مراکز فناوری اطلاعات وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، تغییرات و جابجایی های گسترده در مدیران اصلی درگیر در نظام سلامت ملی و متولیان فناوری اطلاعات.

با توجه به بررسی قوانین و اسناد بالادستی، اگرچه در نقشه جامع علمی سلامت ایران در سال 1389 و برنامه توسعه سلامت، ایجاد بانک اطلاعاتی جمعی، از وظایف مهم مدیریت فناوری اطلاعات وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی ذکر شده است. طی 20 سال گذشته موفقیتی در ایجاد یک سیستم واحد داده سلامت نداشته و برعکس، سیستم های اطلاعاتی متنوع و پراکنده ای را به دنبال داشته است به گونه ای که تبادل اطلاعات بین سیستم ها و سطوح مختلف اطلاعاتی وجود نداشته باشد.

در برنامه پنجم توسعه، تشکیل پرونده الکترونیک سلامت ایرانیان در 2 سال اول برنامه و همچنین تعامل خدمات بیمه ای با سامانه پرونده الکترونیک سلامت در سال 95 توصیه شد، اما کمبود اعتبارات بودجه ای و تحریم‌های بین‌المللی بر اقتصاد ایران به شدت بر اجرای سیاست سلامت الکترونیک تأثیر گذاشته است.

وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی از راه اندازی چهار طرح پرونده الکترونیک سلامت در سال 1396 خبر داد و سپس وزیر بهداشت از رونمایی از پرونده الکترونیک سلامت در سال 1398 خبر داد، اما با اعلام عدم امکان عملیاتی شدن این طرح توسط دبیرخانه های ناظر طرح مواجه شد.

نسخه الکترونیکی از سال 1399 پس از طی مراحل آزمایشی برقرار شد که منجر به کاهش مراجعات غیرحضوری، ازدحام جمعیت و بی نظمی در دفاتر خدمات دولتی که سازمان های بیمه خدمات ارائه می کردند، شد. این به دلیل حذف دفترچه های کاغذی و مراحل آزمایشی نسخه الکترونیک بود. علاوه بر این، دریافت خدمات از پزشکان سرپایی، داروخانه ها، خدمات نیازمند بیمه تکمیلی، قطع برق و اینترنت و کندی سیستم های کامپیوتری با چالش های زیادی مواجه بود.

با وجود تصویب آیین نامه های متعدد در خصوص تشکیل پرونده الکترونیک سلامت در ایران و اقدامات مختلف برای اجرای تکالیف قانونی، هنوز تا اجرای کامل آن فاصله وجود دارد. این موضوع خسارات مالی، اتلاف وقت و اعتماد مردم و ذینفعان را در پی دارد.

در گزارش مجلس شورای اسلامی در خصوص الزامات قانونی و چالش های اجرایی پرونده الکترونیک سلامت، زمان بندی های مختلف در اسناد بالادستی، نبود نقشه و معماری کلان یکپارچه و عدم تناسب ساختار اجرایی با ابعاد و وسعت ذکر شده است.

در خصوص ذینفعان پرونده الکترونیک سلامت، بازیگران مختلفی ایفای نقش کرده‌اند و بر اساس یافته‌های پژوهشی، بازیگران کلیدی در طی 20 سال از برنامه چهارم توسعه، مشخص نشده است. همچنین نقش آن‌ها در برنامه‌ریزی و اسناد بالادستی به وضوح ذکر نشده است و در نتیجه بر برنامه‌ریزی استراتژیک تأثیر گذاشته و سطح هماهنگی بین بازیگران کلیدی در اجرای برنامه را کاهش می‌دهد.

پرونده الکترونیک سلامت با تمرکز بر اولویت شروع طرح پزشک خانواده و زنجیره ارجاع در اسناد بالادستی مورد توجه قرار گرفت که به دلیل شکست برنامه پزشک خانواده در سال های اخیر، تشکیل پرونده الکترونیک سلامت را نیز تحت تأثیر قرار داده است.

طراحی نقشه راه تایید شده توسط ذینفعان کلیدی، شفاف سازی وظایف هر یک از ذینفعان، تخصیص بودجه مناسب و توجه به زیرساخت ها از جمله راهکارهای کلیدی برای ایجاد موفقیت آمیزتر برنامه پرونده الکترونیک سلامت است.

داده‌های سلامت یکی از محافظت ‌شده‌ترین و با ارزش‌ترین منابع اطلاعات شخصی هستند و توسعه سیستم‌های رضایت بیمار که به کاربران اجازه می‌دهد درباره نحوه استفاده از داده‌هایشان، انتخابی آگاهانه داشته باشند و با چه کسانی به اشتراک گذاشته ‌شوند، سوابق و پورتال های مواجهه با بیمار در توسعه سلامت الکترونیکی اهمیت حیاتی دارد.

تسهیل‌کننده‌ها برای اتخاذ و استفاده از عملکردهای پیشرفته پرونده الکترونیک سلامت عبارتند از: مراقبت مبتنی بر تیم، پشتیبانی فنی کافی، ارتباطات و آموزش برای کارکنان و پزشکان، استراتژی‌های جایگزین برای مراقبت از بیمار در دوران انتقال، و توسعه فرآیندهای جدید و روش‌های جریان کار.

اگرچه پرونده الکترونیک سلامت (EHR) به عنوان یکی از اجزای حیاتی مراقبت های بهداشتی مدرن مطرح می شود، تأثیر ناخوشایندی بر بسیاری از پزشکان دارد و به یکی از دلایل اصلی فرسودگی شغلی پزشکان تبدیل شده است.

بسیاری از کاربران، مدیران، ارائه دهندگان خدمات و مجریان از اولین گام‌ها در مسیر پیاده‌سازی یک سیستم ملی پرونده الکترونیکی سلامت واقعاً جامع، آسیب دیده‌اند.

از آنجایی که کارکنان مراقبت های بهداشتی از کاربران پرونده الکترونیک سلامت هستند، توجه به نظرات آنها در موفقیت پروژه موثر است.

 دو کلید برای بهبود وضعیت پرونده الکترونیک سلامت وجود دارد: اولین راه ساختن سیستم‌های بهتر است؛ که ممکن است توسط شرکت‌های موجود یا با ابزارها و برنامه‌های جدید توسعه‌یافته توسط دیگران انجام شود. دومین راه، تجسم مجدد کار است؛ فکر کردن به راه‌های جدید برای ارائه مراقبت‌هایی که از فناوری بهره می‌برند بدون اینکه کار و گردش کار قدیمی مبتنی بر کاغذ تکرار شود.

فناوری در تمام بخش های زندگی روزمره ما از جمله مراقبت های بهداشتی نفوذ کرده است. پزشکان و ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی باید خود را با این تغییرات در مدل های ارائه مراقبت وفق دهند. زیرا نسل‌های جوان به دنبال دسترسی به نیازهای بهداشتی خود در خارج از مطب پزشک هستند.

درگیر کردن و توانمند ساختن برای استفاده از فناوری ممکن است به مردم این امکان را بدهد که مستقل بمانند، سالم‌تر زندگی کنند و از مراجعه غیرضروری اداری خودداری کنند، در نتیجه فشار بر نیروی کار محدود مراقبین بهداشتی کاهش می‌یابد.

ماهیت «نگاه بالا به پایین» برنامه ملی، علیرغم اطمینان از رهبری و پشتیبانی سطح بالا، منجر به عدم مشارکت سازمانی و کاربران در تصمیم‌گیری شده است. علیرغم برخی مزایای اولیه، به ویژه در رابطه با زیرساخت و توسعه ظرفیت داخلی، نتایج مطالعات نشان می‌دهد که سیستم‌های نرم‌افزاری هنوز در برآوردن نیازهای سازمانی و کاربر با مشکل مواجه بوده‌اند.

در اجرای پرونده الکترونیک سلامت چالش‌های فرهنگی، اجتماعی، زیرساختی و بالینی وجود دارد. لازم است علاوه بر رفع مشکلات فنی، فعالیت هایی مانند بازاریابی اجتماعی، فرهنگ سازی انجام شود تا در نهایت مقاومت فرهنگی جامعه کاهش یابد و استقبال کاربران نسبت به آن افزایش یابد.

در سیستم ارجاع، هماهنگی الکترونیکی و یکپارچه سازی اطلاعات بین ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی، دسترسی به سوابق بیمار و امکان ردیابی ارجاعات می تواند منجر به ادامه مراقبت شود، در حالی که کیفیت مراقبت، تصمیمات بالینی و نتایج سلامت بهبود می یابد.

دلایل اساسی شکاف های موجود در کیفیت شامل زیرساخت فناوری اطلاعات بهداشتی توسعه یافته و بهبود یافته است، با این استدلال که فناوری اطلاعات سلامت نقش اصلی را در بهبود ایمنی، اثربخشی، به موقع بودن، کارایی، برابری و تمرکز بر بیمار ایفا می کند.

زمان ثبت پرونده الکترونیک سلامت اکنون است! استفاده گسترده از سوابق الکترونیکی می تواند به طور گسترده ای مراقبت های بهداشتی و درمانی بیمار را بهبود بخشد، سیستم مراقبت های بهداشتی را ساده تر کند، آن را کارآمدتر کند و میلیاردها دلار در هزینه های غیرضروری صرفه جویی کند. از بسیاری جهات، این یک نقطه کلیدی برای اصلاحات مراقبت های بهداشتی است که در دستور کار رئیس جمهور جدید و مجلس قرار خواهد گرفت.

جهت دریافت قوانین مرتبط با سلامت الکترونیک روی لینک زیر کلیک نمایید :

__قوانین مرتبط با سلامت الکترونیک_.pdf

کلمات کلیدی: فناوری اطلاعات، دکتر ابراهیم نوری گوشکی، مراقبت های بهداشتی، پزشکی خانواده، پرونده الکترونیک سلامت